Column: Jan Keulen, 7 oktober 2023
De Soupshow heeft een heuse rekenmeester. Haar naam is Titia en zij heeft precies uitgerekend hoeveel eiwitten er in een kommetje soep gaan. Vandaag wordt er Indische Bruine Bonensoep geserveerd en Erwtensoep met Rooktofu. Beide soepen zien er heerlijk uit. Ruiken verleidelijk. Moeilijk om een keus te maken. In gedachten gooi ik een euro op: kop of munt? Het wordt kop: de Bonensoep. Ik proef de pindakaas, sambal oelek en ketjap manis. En de bruune boon’n natuurlijk.
Het is een Gronings-koloniaal mengseltje: smakelijk, gezond en ruim voldoende eiwitten, vetten, koolhydraten en wat dies meer zij.
Ik zie dat sommige bezoekers nog een tweede keer opscheppen.
‘Een half kommetje, ik ben benieuwd hoe die andere soep smaakt.’
Dat mag hoor. Het principe van ieder naar zijn vermogen, aan ieder naar zijn behoeften ligt de initiatiefnemers van Soupshow na aan het hart.
Maar echt nodig is het niet, want één kom met de veganistische soep vertegenwoordigt een volwaardige maaltijd. Dat heeft Titia uitgerekend, gebruik makend van de website: https://www.voedingswaardetabel.nl
Het is een interessant hulpmiddel om gezonder te koken en om precies uit te zoeken hoe slecht slechte voeding is en welke voedingsstoffen er allemaal in ons eten zitten? Aanbevolen dus. Vooral omdat we over het algemeen helemaal niet zo goed bezig zijn met onze dagelijkse maaltijd. We eten gemiddeld bijvoorbeeld veel te veel vlees. Dat is niet alleen onnodig en ongezond, maar ook nadelig voor het klimaat. Om de wereld houdbaar te maken moeten we echt overstappen op een meer plantaardig dieet.
In de week dat de Soupshow haar poorten opende in Grand Theatre werd Sjoukje Heimovaara geïnterviewd door het tv-programma Nieuwsuur. Sjoukje is hoogleraar en voorzitter van Wageningen University & Research. Ze sprak over de keuzes die de politiek moet maken op het gebied van landbouw, voedsel en natuur in Nederland. In het Westen wordt erg veel vlees en zuivel gegeten en doen we een onevenredige aanslag op de natuur. Nederland zou moeten overstappen op meer plantaardige landbouw en tegelijkertijd moet de consument overstappen op een meer plantaardig dieet. Het importeren van vlees en zuivel uit het buitenland verplaatst het probleem alleen maar over de grens.
Sjoukje Heimovaara pleit ervoor dat de politiek inzet op de beïnvloeding van ons eetgedrag. ‘Het is een dilemma. Maar als de politiek hier niet voor kiest dan beperk je de keuze van je kinderen.’ In dat antwoord ligt al de respons besloten op de lastige vragen die de politiek en belangengroepen ongetwijfeld zullen stellen.
‘Op dit moment is zestig procent van ons voedsel dierlijk en veertig procent plantaardig. Laten we eerst maar eens teruggaan naar zestig procent plantaardig, veertig procent dierlijk. Zo aten we in de jaren zestig. Dan zijn we al een heel eind op weg met de eiwittransitie.’
Het woord is gevallen: eiwittransitie. Vaak wordt gedacht dat in een vegetarisch of veganistisch gerecht niet genoeg eiwitten zitten en dat die spekjes of soepballetjes er echt in moeten. Maar nee. Rekenmeester Titia toont het aan: in de Indische Bruine Bonensoep en Erwtensoep met Tofu krioelt het van de eiwitten.
Toch blijft bij mij iets knagen. ‘Eiwittransitie’ is zo’n onsmakelijk klinkend woord, doet aan pijnlijke overgangen denken, aan albino’s in behandeltrajecten, kibbelende politici. Rare associaties misschien maar, guys, we hebben het over eten. En eten is feest, gezelligheid, bedwelmende geuren, tintelende tong, kleur en theater. Wie helpt mij aan een beter woord voor eiwittransitie?